Op weg naar Sevilla

2014

De Romería del Rocio, de belangrijkste en grootste bedevaart van Spanje, verenigt jaarlijks met Pinksteren (Pentecontes) tienduizenden pelgrims in een wonderbaarlijke en grootse harmonie van katholisisme en flamenco. De uiteindelijke climax, als de Virgen naar buiten wordt gedragen, wordt vooraf gegaan door vele rituele en muzikale momenten. Het lopen van El Camino (de tocht te voet naar Almonte, Huelva) en het doorbrengen van een of meerdere nachten onder de sterren zijn van grote waarde voor alle Romeros. Voor de vele Hermandades (broederschappen) uit heel Andalucia en zelfs uit heel Spanje is de Romeria del Rocio het belangrijkste evenement van het jaar. En het schouwspel is adembenemend. Jaarlijks gaat een miljoen mensen op pad voor de Romería del Rocío, Andalusiës (en Europa’s) grootste en meest traditionele spektakel. De kern van de bedevaartgangers wordt gevormd door de Hermandades, waarvan er inmiddels 75 zijn. De broederschappen kiezen jaarlijks een hermano mayor (oudste broeder; kan ook een vrouw zijn), die de bedevaart organiseert.

Feest in El Rocio

De voorbereidingen beginnen al maanden van tevoren: kleding wordt gemaakt of gekocht, huifkarren worden versierd en bovenal moeten de nodige peseta’s opzij worden gelegd. Deelname aan de bedevaart kost veel geld, maar de echte liefhebbers eten liever het hele jaar droog brood dan het festijn voorbij te laten gaan. De tocht naar El Rocío wordt te voet, te paard of met versierde karren afgelegd. ‘s Nachts staan de huifkarren in een kring en wordt er tot in de late uurtjes gegeten en gedanst op de klanken van rocieras (bedevaartliederen in de trant van sevillanas).
Vanuit Oost-Andalusië verzamelen de pelgrims zich in Sanlúcar de Barrameda, waar ze op woensdagmiddag de Guadalquivir worden overgezet. Vervolgens doorkruist de hele stoet, die daarvoor een speciale ontheffing krijgt, in twee dagen Doñana. Omdat het voor toeristen vrijwel onmogelijk is hierbij aanwezig te zijn, kan men alleen maar dromen van de feesten die ‘s avonds tussen de parasoldennen afspelen. Een belangrijk aspect van de bedevaart is de feestelijke kleding. De vrouwen dragen trajes de gitana of flamenca, de kleurrijke lange jurken met pofmouwen en franje. De mannen zijn gekleed in grijs-wit gestreepte pantalons, korte jasjes en zwarte hoeden. Ruiters dragen een leren schort. Op donderdagmiddag komen de eerste broederschappen in El Rocío aan, maar vrijdag begint het feest pas echt. Vier dagen verkeert El Rocío in een roes. Prachtige mensen in prachtige kleding flaneren en buurten te voet of te paard, eten en drinken. Trots kijkende amazones, wier trajes de gitana over de ruggen van hun paarden vallen, paraderen sensueel over de zandstraten. Daartussen zie je tv-verslaggevers, een enkele toerist en talloze zigeuners die op het spektakel afkomen om zaken te doen. ‘s Avonds klinken overal de klanken van de gitaren die de rocieras begeleiden; tot diep in de nacht wordt gezongen en gedanst, worden de kelen gespoeld met de beste manzanilla en fino en de smaakpapillen gestreeld door de fijnste jamón de Jabugo: kortom Andalusië op zijn best. Buitenstaanders worden meestal gastvrij onthaald, al is men het liefst met bekenden onder elkaar. Zaterdagochtend vindt de parade voor de Virgen plaats, waarbij alle broederschappen voor de kerk langs paraderen. In de nacht van pinksterzondag op maandag wordt het beeld van de Virgen door jonge mannen uit Almonte op de schouders genomen. Dan breekt een enorme worstelpartij los tussen de bedevaartgangers, die allemaal het baldakijn willen aanraken. Aangezien velen inmiddels ook aardig onder invloed van de manzanilla zijn, stijgen de emoties werkelijk ten top. Dinsdag keert de stoet weer naar huis terug en moet weer een jaar worden gewacht.