Op weg naar Sevilla

2014

De tweede etappe van Parijs naar Sevilla, van 30 maart t/m 5 April, was de familie van Brandenburg aan de beurt om Noud, Jan en Karel te begeleiden.

Wij (Mariette, Carla en Ron) werden hartelijk ontvangen door Philippe in zijn ‘Pipi-Langkous-huis’. Een heerlijke maaltijd ‘Canard à la Loches’ met als nagerecht een paar lekkere kaasjes, brachten ons al helemaal in Franse sferen.

Afscheid bij Philippe die er jammer genoeg niet bij kon zijn.

Team 2- vlnr Ron, Carla en Mariëtte (MaJet voor velen)

De dagen daarop, verplaatsten we ons via Cussay, Oyré, La Chapelle Moulière, Nieuil-l’Espoir naar Anche, zo’n 30 km ten zuidwesten van Poitiers. Dankzij een spoedcursus frans, een grote dichtheid aan maneges in deze streek en de grote gastvrijheid van onze Franse gastvrouwen en heren, was het vinden van een geschikte overnachtingsplaats geen enkel probleem. Het feit dat op een avond de volledige elektriciteitsvoorziening van de caravan uitviel, was een grotere uitdaging! Na diverse caravan-centra te hebben bezocht, ‘non, cette transformateur n’est pas en stock’, bleek onze gastheer van die nacht (‘Boule’) een gepensioneerde elektricien van de EDF te zijn. Een korte inspectie door hem wees al direct op de oorzaak : een doorgebrande ‘disjoncteur’ (goed frans voor aard-lek schakelaar) die voor 7 euri bij de lokale ‘quincaillerie’ gehaald werd en direct geïnstalleerd!

Brand in de stoppenkast

Boule bleek naast elektricien en manegehouder ook nog een fervent jager; we werden door hem meegenomen naar een kennel waar zo’n 100 Franse jachthonden (d’Anglo-Français tricolores en Français tricolores) werden gehouden. Gelukkig voor Jan en Karel was het jachtseizoen inmiddels gesloten, want in Frankrijk stikt het van de ‘Propriéte-Privé’s’ waarop naar hartenlust wordt gejaagd.

Roedel bloeddorstige jachthonden

Kortom een hele mooie en gezellige week in een deel van Frankrijk waar we nog niet waren geweest.

groetjes Ron  

Jullie zien wel dat het Frans van mijn broer super is! Nou, we waren wat dat betreft ook knap afhankelijk van hem. Voordeel was dat hij daardoor wel met sprongen vooruit ging. Ik hoef niets meer van de tweede etappe te vertellen, want dat is al in geuren en kleuren(foto’s) gedaan, bovendien is het al weer een tijdje achter de rug. Als je thuis komt van zo’n geweldige week met 180 km in de natuur op de rug van Karel, word je natuurlijk weer direct opgeslokt door de dagelijkse routine van thuis en vooral alles wat zo’n weekje blijft liggen. Ook leuk. Maar ik wil wel graag kwijt dat het erg leuk en gezellig was met elkaar, bedankt Ron en Carla! En natuurlijk was het fijn Noud even te vergezellen en met volle teugen te zien genieten van zijn avontuur. Ik kijk uit naar eind mei, maar ik zou eerlijk gezegd niet willen ruilen, ieder zijn ding.

MaJet door het karrespoor, oneindig groot

liefs Mariette. 

Ten slotte mag ik als “jongste zusje” ook nog een stukje schrijven. Maar ja, wat moet ik nog schrijven als alles immers al gezegd is en in prachtige foto’s is weergegeven…

Helpen bij opbouw paddock

Ik kan nog wel even kwijt dat ik voor het eerst in mijn leven “een paardenstal heb uitgemest”…en daarna met een grote kruiwagen “het paardenspul heb afgevoerd”. En dat terwijl wij toch een Ome Sjaak in de familie hebben…J….en dat alles in het bijzijn van mijn broer en zus.

Uitmesten van de stallen

Toch heel bijzonder om zo met elkaar op pad te zijn, eigenlijk best uniek. Want ik kan mij zelf geen vakantie herinneren van vroeger “ met mijn grote zus erbij”. Al met al was het week waaraan ik met plezier en genoegen op terug kijk, want in de omgeving van je familie te zijn levert toch een unieke sfeer en gevoelens van vroeger op.

Soort van Sentimental Journey, waarvoor dank!

Liefs Carla