Op weg naar Sevilla

2014

 

Heel vroeg in de ochtend, het is nog donker, vertrekken Ton&Tom richting Sevilla. Tom wil graag zijn vliegtuig terug naar Amsterdam halen, vandaar. Piet en ik blijven achter. Met beide heren hebben we een leuke week beleefd met een aantal toch wel bijzondere evraringen, zie daarvoor de negende etappe. Mannen bedankt en Ton, jou zien we weer bij de feesten in El Rocio.  Wij maken ons op voor de laatste volle week. Onze vrouwen Loes en MaJet en vriendin Carla worden rond het middaguur verwacht, dus gaan Piet en ik aan de slag om alles er weer proper te laten uitzien. Gezegd moet worden dat is gelukt.

Bezoek uit Nederland; Ted&Kees  zijn er ook bij

Inderdaad rond het middaguur komen de dames in een gehuurde Kangoo aanrijden. Ze hebben een goede vlucht gehad en veel plezier, immers ze zijn zaterdag in Sevilla aangekomen en daar een avondje wezen stappen. Tis hun niet aan te zien en ze hebben zich goed vermaakt. Na een tijdje met z’n vijfjes gezellig herinneringen opgehaald te hebben komen Ted en Kees uit Rosmalen onze camping opgereden. Hartstikke leuk. We maken er een gezellige middag van en eten met z’n zevenen. Tot in de latere uurtjes blijven we bij elkaar. Dan lekker slapen, maar hoe en waar met twee stellen die elkaar al lange tijd niet meer zagen. Piet en Loes de tent in, Carla in eigen tentje en MaJet en Noud in de caravan. ’s Ochtends zal blijken dat dit voor een keer was, immers het was in de tentjes stervens koud geweest. Tja wat wil je op 850 m hoogte en nog zo vroeg in het jaar.

 

 

 

Team van de week

Voor het eerst hebben in het team van de week vrouwen de overhand. Lijkt me heel gezellig. MaJet, Loes en Carla komen Piet en Noud gezelschap houden. Carla en MaJet rijden op toerbeurt een dag met Noud mee. Leuk en afwisselend. We zijn in ieder geval 2 weken samen en dat is mooi. Vanaf dag 1 gaat alles lekker soepel, dat komt omdat we allemaal ervaring hebben door de tocht naar Istanbul ook al van de partij te zijn geweest.

 

 

We ontmoeten een nieuwe vriend op de route van Cumbres Mayores naar Fuenteheridos

De paden die we lopen gaan vaak over de erven van boerderijen; hek open, doorlopen en hek dicht. Je ziet er nooit iemand en de honden aan kettingen blaffen de longen uit hun lijf. Vandaag ook weer een paar keer, maar deze keer zit er eentje bij die niet aan de ketting ligt en ook niet blaft. Hij heeft besloten met ons mee ta gaan. Met zijn grote bruine ogen kijkt hij steeds naar mij omhoog en loopt dan naar Carla. We noemen hem Joop. En hij slentert de hele tijd met ons mee. Dan komen we op een ander erf, ik schat 12 km verderop. Joop gaat mee het erf op en loopt dicht naast ons. Op dit erf zitten echter wel 6 honden, allemaal zonder ketting. Joop ziet ze aankomen en “kaj, kaj, kaj” weg is ie en wij zijn onze vriend kwijt. Het ga je goed Joop.

Vandaag lopen we een uitzonderlijk mooi en avontuurlijk pad en doorkruisen een dorp, Valdelarco, dat tegen een berg geplakt is met een prachtig kerkje. We drinken er een colaatje en kijken wat rond. De straten zijn allemaal aangelegd met kleine steentjes en kiezels uit de bergen. Het kerkje heeft een pittoresk blauw torentje. We maakten een mooie tocht met hoogteverschillen van 450 naar 850. We zijn aangekomen in de Sierra Aracena   die overgaat in de Sierra Moruso waar we ook nog in terecht komen. Veel mijnbouw, natuursteen en dus veel afgravingen. Het wordt nog spannend de komende dagen. Vandaag zaten we 5 uur op ons paard en hielden 1 uur pauze, de afstand 22,6 km. Een laag gemiddelde, maar met die afwisselende hoogteverschillen is dat te begrijpen.

 

 

Geweldige route maar we moesten opgeven

Vroeg in de ochtend nemen we afscheid van de camping. Er is nog geen personeel aanwezig dus staat er helaas op de foto geen Spanjaard, maar wel een leuk groepje mensen. We hadden een mooie route uitgezet in een bergachtig gebied, in de Sierra Moruso.  Op de Garmin routeplanner hadden we gezien dat het terrein flink geaccidenteerd is met grote hoogteverschillen tussen de 400 en 1200 meter. Onderweg bleken de stijgingspercentages op te lopen tot 18%. Gaandeweg werd ons pad smaller en werd de bodem steeds ruwer met groeiende steenpunten en brokken en los liggend gruis !!! De paden werden smaller en de omgeving dichter begroeid. We realiseerden ons dat het pad echt bedoeld was voor wandelaars en kletteraars. Ook wij liepen naast en voor de paarden. Jan en Karel vonden het ook spannend en ze gingen er voorzichtig en heel langzaam overheen. Soms bleven ze stilstaan waarmee ze misschien wel wilden aangeven “Motten we hier wel verder gaan ??” We schoten nauwelijks op. Na uren rondwandelen, over paden die meest van oost naar west en omgekeerd in plaats van naar noord naar zuid, hadden we in vogelvlucht 3,87 km afgelegd. In werkelijkheid hadden we er op de Tripcomputer van onze Garmin/GPS 16,8 km opzitten.  Dan komen we op een stuk aan waar de rotsen punten en glad zijn en je als wandelaar waarschijnlijk een touw gebruikt om eruit te komen. We kijken elkaar aan en besluiten dat we Jan&Karel dit niet moeten aandoen. Te gevaarlijk met teveel risico’s op blessures bij de paarden. We eten een boterham, J&K wat droog gras en besluiten om te keren, terug naar de weg die naar het zuiden gaat. Tot dat moment zijn we al meer dan 6 uur onderweg. We bellen Piet met de vraag of ie ons met de paardenwagen wil komen ophalen, het is dan 1600u. Als we weer in de bewoonde wereld zijn lopen we een dorp binnen Santa Ana la Real. We hebben er dan 21,8 km opzitten, in vogelvlucht 7,9 km. We zijn met de paarden ruim 7 uur aan de wandel geweest en hebben bijna 2 uur stilgestaan inclusief pauzes. Jan en Karel zijn op het oog heel blij dat ze achterin de paardenwagen staan bij een flinke baal hooi. Tegen zessen komen we bij de caravan aan. Het was een prachtige, avontuurlijke en spannende dag.  We zijn er ons degelijk van bewust dat we in het gebied van de Spaanse steengroeves terecht zijn gekomen. Veel rotsen, onbegroeid land met hier en daar een boom en grote hoogteverschillen. We zullen in deze Sierra nog twee dagtochten gaan maken. We nemen er een biertje op en morgen nemen we een rustdag. De plek waar we dat doen maakt dat ook goed mogelijk. We zijn bij Mario en Martha beland.

 

 

Mijnwerkersspoorweg maakt onze dag helemaal goed

Bij Mario en Martha kwamen we op een aparte plek terecht. Aristocraten die jaren in Mozambique en Centraal Africa hadden geleefd en op hun oude dag terugkeerden naar Spanje. Een huis dat volstond met herinneringen en enorm vol met foto’s hing uit die tijd. Leuke en grappige mensen met mooie verhalen. Na een heerlijke rustdag waar de materialen , caravan en paardenwagen maar weer eens werden schoongemaakt en Piet en ik een lekker tochtje met Jan en Karel maakten van een uurtje, gingen we vroeg op stap. Loes, Carla en MaJet hadden een hele mooie locatie gevonden aan de rand van een dorp Valverder Del Camino. Onze gastvrouw gaf maar steeds weer aan dat we via het oude mijnwerkersspoor moesten lopen. Ik had op de Garmin een fietsroute gevonden en die helemaal uitgetekend. Martha bracht ons die ochtend naar “haar”route. Even buiten Zalamea namen we afscheid. Al snel ontdekte ik dat haar route, de mijne was die ik had uitgezet, gelukkig dus maar. Carla en ik maakte een aanvang en waren al snel verbaasd. Het pad waarop we liepen was jaren lang een spoor geweest dat nu niet meer in gebruik is en waar de bielzen en rails van zijn weggehaald. Een heerlijk pad met op vele plaatsen stukken die werden uitgehouwen uit de rotsen. Heel leuk om doorheen te lopen. We liepen 15 km over de “spoorweg”.  Aansluitend gingen we zuidwaarts en na 34 km en 7 uur kwamen we op onze nieuwe locatie aan.  De burgemeester was al op bezoek geweest en een buurman bracht rauwe ham en bier. Loes kreeg er een nieuwe vriend bij Manuel.

 

 

 

 

 

 

 

Met Jan en Karel op de kermis

We rijden van Valverde Del Camino naar Niebla. MaJet en ik rijden vroeg in de ochtend aan. We hebben er zin in. Op het oog lijkt het een saaie tocht te worden; langs de weg en in een vlak landschap. Wat een meevaller. We hebben een heerlijke tocht gereden, die niet al te lang was, maar mooi om te rijden. Steeds opnieuw waren er mooie paadjes te vinden die van de weg aflagen, wat wil je nog meer. Het land wordt steeds vlakker en de begroeiing verandert. Je voelt ook dat het langzaam maar heel zeker hier warmer wordt. We maken een tocht van 24,6 kilometer en doen er bijna 4 uur over met nog eens drie kwartier pauze. Vroeg in de middag komen we op onze nieuwe plek aan. Ik ben verbaasd, MaJet wist ervan. Een groot veld met allemaal tenten voor vermaak en consumptie. Er is hier een groot feest dat vanavond gaat beginnen. Wij staan er aan de rand bij en mogen meedoen. Voor Jan&Karel is een flink stuk plat gemaaid en van hooi voorzien. We gaan wat beleven denk ik zo. Het lijkt wel kermis

 

 

 

Patty maakt mooi spul

Frank, een stalgenoot bij SE Stables in Heumen, waar Jan en Karel op pension staan, heeft een leuke actieve levenspartner; Patty. Zij is flink bezig geweest om de actie Loop voor Leven op te fleuren. Zo borduurde zij een pracht van een spijkershirt en maakte voor alle ruiters, amazones en kwartiermakers die betrokken waren bij  “Op weg naar Sevilla” een sleutelhanger met herinnerings tekst aan deze tocht. De hangers kamen hier afgelopen week pas binnen, dus lieve mensen je hebt nog iets te goed. Zie alvast de foto’s. Patty hartstikke bedankt en tot snel.

 

En wat gingen we nog beleven

Na aankomst in Niebla waren wij natuurlijk heel nieuwsgierig wat er zou gaan staan te gebeuren. E aten een flinke hap en dronken een glaasje wijn. Langzaam maar zeker kwamen er mensen in klederdracht op z’n Spaans het terrein op. Vanaf 2230u liep het verder vol. Na 2300u werd het druk en kwamen er steeds meer mensen op paarden voorbij getrokken, ze paradeerden alsof hun leven er vanaf hing. Rond de klok van middernacht Stond het terrein helemaal vol en waren de mensen verzameld rondom het kerkje. De ruiters/amazones stonden klaar en in afwachting van het klokkenspel van de kerk.  Om 00.00 u gingen de ruiters aan de wandel, stopten vlak voor de ingang van de kerk, namen hun hoed af en groeten Maria die uiteraard binnen stond op een draagbaar. Dit spel ging een klein uurtje door. Aansluitend startte er een groot feest dat tot in de ochtend voortduurde. Geweldig om dit mee te mogen maken. Overigens waren we de enige buitenlanders/staanders.

 

 

 

 

 

 

 

En ineens was daar de slotrit naar EL ROCIO

We hadden weinig keus. De wegen naar El Rocio waren inmiddels helemaal volgelopen met de trektocht van de zigeuners naar hun eindbestemming. We zouden er met de caravan en paardenwagen niet meer door gekomen zijn, aldus de waarschuwingen die we links en rechts kregen. We besloten Jan&Karel een lift te geven en 30 km verderop uit te laden om het de laatste 20 km samen af te leggen en ons alvast in El Rocio te posteren. Dat ging allemaal goed. Carla en ik liepen de laatste kilometers van deze fantastische tocht. Even na de middag kwamen we aan. We liepen meteen door naar het dorp en dat was me een ervaring, genieten, rondkijken en met de mond van verbazing open en stof happen. El Rocio is één grote zandbak met geen enkele verharde weg, alleen duinzand. De broederschappen hebben hier allemaal hun eigen optrekjes met kappeletjes en kerkjes, binnenplaatsen en veranda’s. Je kijkt je ogen uit. Iedere dag maken we samen met Jan en Karel een rondrit door de omgeving en het stadje. Foto’s maak je de hele dag door je weet echt niet wat je ziet. Met de dag wordt het drukker. Volgende week maak ik mijn laatste etappe beschrijving die uitsluitend over El Rocio zal gaan. Voor jullie veel kijkplezier. Het was een prachtige aankomst.

 

 

De komende dagen maken we iedere dag een koorte rit om Jan&Karel af te trainen en ze weer lekker thuis kunnen komen. MaJet en ik rijden op de 11^de terug naar huis om op vrijdag 13 juni weer in Malden te kunnen zijn en de paardjes rustig in hun eigen stal kunnen slapen. Doei !!!

 

Loop voor leven met haar teams

We zijn inmiddels bijna drie maanden onderweg. De Loop voor Leven teams hebben samen rond de 10 mile opgehaald. Een mooie prestatie waar veel energie in is gaan zitten. Alle mensen die zich betrokken voelen en nog een gift willen doen, graag, graag. Wij hebben ons einddoel El Rocio te paard gehaald, nu nog een stevig gift van jullie er tegen  aan en we hebben samen een geweldige klus geklaard. Storten kan op Radboud Oncologiefonds o.v.v. Loop voor Leven/Noud IBAN NL 34 RABO033.00.00.039 BIC RABONL2U .

 

Volgende week de laatste etappe met veel foto’s van de feesten en processie in El Rocio.

en om even na te genieten, wat filmpjes op YouTube: Kanaal https://www.youtube.com/channel/UCdJIok03cmQKOQTklXCAmng