Op weg naar Sevilla

2014

Spanje eind april: een heerlijk zonnetje zal ons begeleiden op onze zoektocht naar locaties voor paard en mens. En, na gedane arbeid lekker buiten eten en drinken.
Maar ‘onze’ regio Baskenland is niet voor niets zo groen. In Nederland is het die week boven de twintig graden, wij doen het met een graad of twaalf, slagregens en geregeld gure, snijdende wind. Enfin, wij zijn hier niet gekomen om aan het strand te liggen. Bovendien geeft het onze week ook iets heroïsch.

De kwartiermakers

‘Wij’ zijn Jan, Leo en Marcel. Jan: strategisch en filosofisch plannenmaker; Leo: praktische geest en bevlogen doener; Marcel: betrokken beschouwer, verreweg de onhandigste van het stel, wel bekwaam snijder van ui en prei. Een complementair team van verwoede Union-aanhangers (voetbal) die ook ‘s nachts van wanten weten.

De kwartiermakers: v.l.n.r. Marcel, Leo en Jan

Jan overlegt met Julene, de vrouw van Puski

Gastvrijheid

De locaties zijn niet allemaal van hetzelfde kaliber. Meestal goed uitgeruste maneges, een enkele keer een schamel onderdak, waar aanhoudende regen van de drek en drab een moeras maakt. En de hartelijke en warme gastvrijheid van Puski en familie, onze favorieten van de week, die ons hun bedden en badkamer aanbieden. Om ons niet te zeer op te dringen nemen we wel een douche maar slaan, net als de rest van de week, ook hier onze tenten op.

Tentenkamp

Ochtendritueel

Paardenmensen

We zien heel uiteenlopende plaatsen. En we ontmoeten veel aardige mensen. Heel verschillende ook. Als we op de eerste dag aankomen, krijgt Noud een journalist op bezoek, de ochtend erna staan we met foto en stukje in de provinciale krant. Verderop in de week praten we met twee onverstaanbare schapenfokkers over een slaapplaats. Dat is in Reinoso, een gat met dertien inwoners en een ontoegankelijke en onherbergzame steenpuist. We zien af van een verblijf daar en gaan versneld door naar een manege bij Burgos. We weten zeker dat we de eerste en enige Nederlanders zijn en blijven die Reinoso ooit hebben bezocht. Dat neemt niemand ons meer af.

Soms komt de politiek om de hoek kijken. Voor het verblijf op een manege bij Miranda de Ebro spreken we Ruben, getrouwd met een Litouwse. Hij is somber over Spanje: ‘Sinds de zestiende eeuw zijn nog altijd dezelfde 150 families aan de macht, nooit verandert hier iets…’
Maar bijna alle Spanjaarden die we ontmoeten zijn echte paardenmensen, nieuwsgierig naar de verhalen over de opmerkelijke tocht van Noud.

Meteen al een stukje in de krant

Even genieten van de zon, voordat die alweer weg is…

De zucht naar gas

Curieus is ook Nouds boodschappenlijstje. ‘Jongens, neem uit het dorp even paardenjodium en een paardenthermometer mee.’ Een boodschap waar we drie dagen over doen, is een nieuwe gasfles halen. Nadat we vergeefs allerlei winkels en tankstations hebben bezocht, komt Puski met het verlossende antwoord: het systeem in onze caravan en de bijbehorende gasflessen bestaan in Spanje niet. Hij trommelt vrienden op die meteen een nieuw systeem aanleggen, waarmee Noud verder door Spanje kan. Puski en zijn vrienden uit het dorp Cubo de Bureba, waarvan de hoofdstraat iets weg heeft van een decor uit een spaghettiwestern, maken zo een eind aan onze gasexpeditie.

Puski (met sigaret) en vrienden installeren een nieuw gassysteem

Zelf te paard

Leo en Marcel hebben bij Miranda de Ebro een hippisch hoogtepunt. ’Don Leo’ en ‘Witte Veder’ krijgen rijles van Noud en gaan voor het eerst in hun leven te paard. Even oefenen in de manege en dan op Karel de vrije natuur in. Dat vieren we daarna met heerlijk eten, waarvoor je bij Noud wel kunt aankloppen. Behalve een onverschrokken ruiter is hij ook een meesterlijk kok. ’s Nachts is het in de kantine van de manege onbedaarlijk gezellig. Met een fles JB-whisky onder handbereik wordt het iets te laat. Leo heeft een Hollands argument: ‘Hiervan moeten we profiteren, in Nederland is JB twee keer zo duur.’

‘Don Leo’ op Karel

‘Witte Veder’ te paard

Hulde aan Henriette

Bewondering hebben we voor Henriette, die op (paard) Jan de hele week met Noud meerijdt. Pas twee jaar rijles en dan zo’n tocht. Hulde! Daarnaast is ze een heel gezellig en opgewekt mens en weert ze zich kranig in het mannengezelschap.

Glorieuze intocht

Avontuurlijk en jongensachtig

‘s Zaterdags rijden we terug naar Nederland, ’s nachts om 1 uur zijn we thuis.
We hebben veel te vertellen. Origineel, avontuurlijk, jongensachtig, deze tocht. Omschrijvingen die goed bij Noud passen. Een krankzinnige onderneming ook, lijkt het soms. Is Noud ook een beetje gek? Het antwoord laten we graag aan hen die hem het best kennen. Wij zijn blij dat we er een week bij mochten zijn.

Dank Noud, en heel veel succes met de rest van de tocht!