Toen MaJet en ik in 1976 terugkwamen van een reis met de Eend naar Jordanië en in Bulgarije een hippie op een schimmel passeerden, werd het idee geboren ooit te paard van Nijmegen naar Istanbul te rijden.
Al die tijd hebben we er niet meer over gesproken. Nadat ik in maart 2009 mijn bedrijf had verkocht en aan MaJet vroeg: “Wat denk jij dat ik ga doen”, zei zij droogjes: ”Met een paard naar Istanbul, dat heb je toch ooit gezegd!“
Ik had nog nooit op een paard gezeten en besloot eerst maar eens te gaan onderzoeken of ik het wel leuk zou vinden en het ook nog zou kunnen leren. Dit was wel belangrijk voordat ik het aan de grote klok zou gaan hangen.
Aldus geschiedde. In Beuningen heb ik meerdere keren per week in de Grande Manege een jaar lang les gehad van Hanke. Na een paar maanden was ik overtuigd van zin en kunnen. Reizen waarbij we paarden huurden in Australië en de VS deden mij besluiten over te stappen van dresseur naar Western rijden.
Hierna ben ik in Heumen bij de Banninkjes, Elly en Saskia, op les gegaan. Er werden twee paarden gekocht: Jan en Karel. Zij gingen bij Banning, SE Stables, in pension. In april 2012 stapte ik op in Nijmegen aan het Geert Grote Plein bij het UMC St. Radboud.
Zoals gezegd, Istanbul was de doelstelling. In 5 maanden tijd reden we, samen met wekelijks wisselende gastruiters die Karel bereden, ruim 3.000 km. Als begeleiding hadden we een paardenwagen en caravan bij ons die door, ook weer wekelijks elkaar aflossende kwartiermakers, dagelijks werden verplaatst naar een volgende nieuwe locatie. Het waren stuk voor stuk geweldige mensen en we hebben met elkaar veel beleefd en plezier gehad. Zie hiervoor www.opwegnaaristanbul.nl Onderweg werden we overal warm onthaald en opgevangen.
Begin september 2012 waren we weer thuis. Een grootse ontvangst bij het UMC St. Radboud en een geweldig ontvangstfeest bij Chris en Pietje in Alverna vielen mij ten deel. Maar het was wel wennen, van het onbevangen, vrije en avontuurlijke gevoel weer naar de dagelijkse omgeving, waar ik trouwens heel tevreden mee ben. Los van Jan&Karel waarmee ik 144 dagen heel close had geleefd naar huisje, boompje, beestje. Maar alles went ook het zitten op je krent, maar niet heus!!!
De tocht naar Istanbul en het dagelijks onderweg zijn met Jan&Karel samen met vrienden liet me niet los en al snel kwam ik op nieuwe ideeën. Het plan om weer op pad te gaan met mijn paarden en wel naar El Rocio kwam bovendrijven en nu is het zover.