Op weg naar Sevilla

2014

Aan alles komt het einde, ook zo aan de zesde etappe. Een prachtige week met verrassingen, een prachtig en groot team, iedere avond feest en hele mooie routes. Vrijdagavond afsluiten met Paella dus alweer gezellig. Ik heb weer genoten en vond het erg jammer dat het zo snel ging. Vrijdagavond een mooie afsluiting want op zaterdag ging de groep weer richting Nederland. Tis toch gauw 1400 km. rijden en sommigen moesten maandag weer aan de slag dus…. Zaterdagochtend in alle vroegte springen Rik, Thijs en Geert in de auto. Opgewekte gasten, ook al zo vroeg. Koffie en broodjes mee. Naar ik later begreep reden ze rond de klok van 01.30 uur Nijmegen binnen. Saskia en Sarah sliepen tot 08.oo door en maakten aansluitend dat ze wegkwamen. Ze zouden er twee dagen over doen en onderweg leuke dingen doen. Het team van week 6 had nog een locatie geregeld, voor de volgende groep waar wij zondagavond terecht konden.

Daar zat ik weer zielig en helemaal alleen. De mannen hadden de caravan al helemaal opgeruimd, dus ben ik met de paardenwagen aan de slag gegaan en inkopen doen. Ik heb me niet verveeld en rond de klok van vijf uur kwam het nieuwe team al weer binnen. Constant, Ruud en Hans, oud studiegenoten en vrienden sindsdien. Het belooft ook weer een mooie week te worden en zoals ik dat inmiddels gewend ben en ook weer heel anders.

 

Team van de week

Tja ik zei het al, het team van de week Ruud, Hans en Constant hebben er een waar feest van gemaakt. Iedere ochtend samen ontbijten en de paarden klaarmaken en dan op pad. Hans en ik met de paarden naar de nieuwe locatie en Ruud en Constant zoeken naar een nieuwe plek voor de volgende avond/nacht. Onderweg maken beide groepjes van alles mee, zie hieronder. Wat heel belangrijk is is de aankomst en dan worden we weer herenigd en de verhalen uitgewisseld.

 

Constant en Ruud kwamen op de fiets

Of je het gelooft of niet maar de kwartiermakers kwamen helemaal op de fiets naar Spanje. Ik vind het geweldig en zij trouwens ook

 

Eerste dag, van een leuke naar een schitterende plek rijden

Hans de nieuwe ruiter is een echte bofkont en ik daarmee ook. We hadden een route uitgezet die zeker in het rijtje van de 5 mooiste rijdagen gezet mag worden. De hoogteverschillen die we moesten overbruggen, rond de 480m, van 683 naar 1162 m waren indrukwekkend. Maar eerst in de ochtend namen we afscheid van Conrado. De paarden hadden twee dagen gescheiden van ons gestaan aan de andere kant van de stad. Dat was voor het eerst sinds ik met mijn maatjes op stap ben. Meestal staan ze dicht bij de caravan, maar zeker binnen loopafstand. Deze keer was dat schier onmogelijk. Maar bij Conrado waren ze in goede handen. Een paardenman in hart en nieren. Ik ben iedere dag drie keer op stal wezen kijken en steeds was hij druk in de weer. Hans en ik gingen op pad. Ik schreef het al het was een tocht om niet te vergeten. Hoog laag, stappen, draven en ernaast wandelen berg af. Onderweg, wanneer we door een pittoresk dorpje rijden komt onze paardenwagen met caravan en volgauto ook binnenrijden. De ruïne van een kasteel hadden Hans en ik daarvoor uitgebreid met Jan en Karel bezocht. Veel afwisseling dus vandaag.  We hadden een leuke ontmoeting met onze kwartiermakers, Constant en Ruud, waar we op het pleintje samen een bakkie deden. Vergezichten om van te dromen en dan na 8,5 uur en 48 km rijden komen we in de stad aan waar team 6 een prachtige locatie had gevonden met zeer hartelijke mensen Lidia en Carlos. We overbrugden vandaag een hoogte van 462m naar 1.165. Jammer dat we hier maar één nacht zouden blijven. Aan een van mijn zadeltassen was de naad losgesprongen. Ruud nam de naalden ter hand en repareerde het ding. Hartstikke mooi. Zie de foto’s en geniet met ons mee.

 

 

Mooie tocht van Torrescaballeros naar Valverde

We rijden weer een prachtige tocht met flinke hoogteverschillen. Dus berg af steeds van je paard en mee naar beneden wandelen. Het valt ons op dat zowel Karel als Jan heel bedachtzaam, voetje voor voetje naar beneden gaan. Mooi gezicht en blij dat het geen rauwdouwers zijn. In 6,5 uur leggen we 34,8 km af over bijna uitsluitend zandpaden en weidepaden. We genieten volop van de omgeving. Het gebied waarin we lopen is met name grasland en daarmee de veestal van Spanje. Dat betekent ook dat er grote delen zijn afgezet. De paden gaan er dwars doorheen en dat wil weer zeggen dat je regelmatig van je paard moet om de hekken de openen en te sluiten. Op deze dag wordt Hans daar zeer bedreven in. We besluiten dan ook om hem opper hekkenopener te maken voor deze week, een klus waar hij zich prima van kwijt. Het weer is trouwens omgeslagen. In de ochtend is het behaaglijk maar langzaam maar zeker loopt de temperatuur op naar boven de 25 graden. Goed insmeren en de zaak bedekt houden is dan wel slim. Terug naar de toer. Tegen het einde van de dag komen we aan de stadsgrenzen van Segovia. De dag door dus in de bergen en weilanden op lekkere paden en dan ineens in de stad. We hebben met de Garmin zo gepland dat we aan de oost zijde binnen komen, de noordzijde nemen en dan in west zullen aankomen. Adembenemend die stad. Zeer mooie en oude in stijl gerestaureerde gebouwen die wij vanaf een mooi hoogte kunnen bekijken en ervan genieten. De stad is omgeven door een prachtige stadsmuur. We doen er bijna twee uur over om om de stad heen te komen mar dat zeer zeker de moeite waard. Aansluitend lopen we door naar Valverde waar de kwartiermakers in overleg met de burgemeester een weiland hebben gevonden waar we “wild” mogen staan. Ruud en Constant hebben er hun stinkende best voor moeten doen, maar een plek hebben we. Na een biertje en hapje eten gaan we voldaan rond de klok van 23.00 uur naar bed.

 

 

 

We nemen een rustdag

Dinsdag staan we iets later op dan normaal. We mochten één nacht op deze locatie staan. De kwartiermakers moeten op pad voor de boodschappen en een nieuwe plek voor de dag erna. Hans en ik plegen onderhoud aan het materiaal en verplaatsen de paddock van Jan&Karel zodat ze weer lekker fris gras hebben. We komen de dag door met wat geluier, kijken op de kaart richting El Rocio en drinken een biertje. Ruud en Constant zijn rond de klok van vieren weer thuis. Ze hebben weer een wilde plek gevonden ergens in de bergen ten zuidwesten van Segovia. Na een half uurtje rijden komen we op een prachtige plek aan. We rijden de bus met de paarden en de caravan een prachtig groen weiland in. Na 100 m staat alles stil en zakken de achterwielen van de paardenwagen weg in de blubber. We laden de paarden uit, koppelen de caravan af, leggen plankjes en een deurmat onder de wielen en proberen het nog een keer. Echter zonder resultaat, het wordt alleen maar erger. Nou dan maar naar het dorp en een tractor versieren. Gelukkig komt er een Spanjaard in een Range Rover langs die behulpzaam wil zijn. Hij heeft een prima kabel !!! geeft hij aan. Maar na de eerste ruk ligt het ding in drie stukken. We hebben er een zwaar nylon touw aan vastgemaakt en hup eruit was ie. We zaten alle vier onder de modder en het materiaal zag er niet meer uit. Maar goed al snel stond alles recht en konden we gaan koken. Maar weer een biertje en dan hupsakééééé naar bed .

 

Prachtige ontmoeting met vele vragen tot slot

Hans en ik lopen over een mooi stuk van Spanje op een flinke groene strook langs de kant van een niet drukke weg. Na een uurtje rijden zeg ik tegen Hans: “Hé ik had verwacht dat we wel zigeuners zouden tegen komen maar ik heb er nog geen gezien”. De woorden waren nog niet uit mijn mond of we zien op een flinke afstand een groep mensen met paardachtigen. We komen dichterbij en onze verbazing groeit. We ontmoeten een familie, man, vrouw, drie kinderen, een hond, twee geiten, een Appaloosa, een pony en drie ezels. We komen in gesprek met het groepje. Het zijn Fransen die al 7 jaar rondtrekken door Europa. David en Anne hebben samen drie kinderen van 9, 8 en 5. Het zijn erg leuke mensen waar we een tijdje mee stonden te praten. Zij waren ook erg geïnteresseerd in de ritjes die ik zoal maak. Dus leuk. Foto’s mocht ik zoveel als ik wilde maken dus zie maar. Aan de avondtafel kwamen natuurlijk onze vragen en opmerkingen en je kunt wel raden welke kant dat dat opging. We zouden ze nog tegenkomen en vooral David erg dankbaar zijn.

 

Aanvallen Van Navas de Sant Antonio naar Avila. Hengst op oorlogspad !!!

Deze dag begon vredig en in alle rust. Het einde maakten we mee met knikkende knieën. De eerste uren waren weer gevuld met mooie vergezichten en spannende paden. We kwamen in het echte veeteelt gebied terecht. Je moet je voorstellen dat er een kaarsrechte weg van bijna 20 km met aan beide zijden een brede strook gras. Dan prikkeldraad voor het vee. De weiden waarin of koeien of geiten, schapen grazen en soms ook wel een stel paarden staan, hebben een lengte van ongeveer  1 kilometer, dan de volgende wei. Het gebied wordt doorsneden door een groot stuwmeer waar een brug overheen ligt van zeker 750 meter.  We lopen rustig langs al die weiden en dan bereiken we na 14 kilometer een weiland waarin 4 paarden lopen. Paarden die in de wei staan lopen meestal een stuk mee met paarden die er niet in lopen. Ook hier. Ze hinnikten erop los. Twee van de vier bleven meelopen de anderen gingen als grasmaaier verder. Een van de twee bleef maar hinniken en raakt steeds meer opgewonden. Het hek was hoog genoeg dus wij stonden nergens bij stil. Als er prikkeldraad komt dan zal ie wel stoppen was onze redenering. Aan het einde van de wei, ging het beest enorm tekeer. Achter ons hoorden we gekraak en gedoe. Ik kijk om en zie dat het paard in de volgende wei is aangekomen. Hoe ??? Een stuk verder kwam er weer een omheining, ook die werd gesloopt. Ik begon me wat zorgen te maken maar we waren al vlak bij het stuwmeer. Vlak daarvoor stond een hoog hek met prikkeldraad, ik nog denken dat dat onze redding zou zijn. Wij bleven rustig doorstappen. Na 50 meter op de brug hoorden we een plons en daarna plons, plons, plons en nog eens plons. Vanaf de kant tot zo’n 150 onder de brug lagen enorme basaltblokken en dan de vangrail van de weg. Ik keek om en zag het beest over de vangrail springen en richting ons spurten. Het was een …….boze of agressieve of geile hengst van ik schat een jaar of 4 á 5. Hans ik zagen het gevaarte op ons afkomen. De brug was een meter of 15 breed en afgezet met vangrail. Hans had van een tak een klein zweepje gemaakt, ik had de westernteugels van Jan, die lekker lang zijn. De hengst naderde wij zaten klaar het ding op te vangen. Geen paniek maar je hoofd erbij houden. De hengst wilde maar één ding en dat was achter op onze paarden springen en zeker ook laten zien wie de baas is. Hij was enorm vurig en draaide om ons heen en af en toe deelde hij trappen en beten uit. Wij draaiden met hem mee en sloegen met het takje en de teugels van ons af. Ondertussen liep de brug vol met een file. Ik wilde zo snel mogelijk van de brug af. Al zwaaiend en schreeuwend lukt het na een kwartiertje weer normale ruimte om ons heen te hebben. De hengst werd steeds feller. En wie zagen we daar………….onze ontmoeting met de Franse familie. Ik zag de bui al hangen, zij met drie kinderen en paarden, ezels en de andere dieren. Wat een bedreiging. David schreeuw ik toe: “ Open the gate” aan weerszijde van de brug waren dus ook weiden met poorten. Maar helaas deze waren gesloten………. Een klein eindje verder was nog een hekkie met veel prikkeldraad eromheen. David maakte het snel open. Hans en ik hielden de hengst bezig. Toen het hek open was ging ik met Jan de wei in samen met Davids hond die flink tekeer ging tegen de hengst. De hengst bleef maar aanvallen trappen en happen. Met mijn lange teugel hield ik hem aardig op afstand en met snelle bewegingen kon ik steeds zijn trappen uit de weg gaan. Jan bleef redelijk rustig en ging tot vier keer toe op zijn achterste benen staan, steigeren dus. Ik bleef er goed opzitten. Jan trapte naar voren. Uiteindelijk snelde ik naar de uitgang en David hield de hengst met gezwaaid met touw en hard geschreeuw samen met de hond de hengst tegen. Eenmaal buiten was ik wel opgelucht. Even was Hengstje opgeborgen. Wij gingen samen met de Fransen verder langs de weg. De hengst liep aan de andere kant van het hek mee en bleef maar geluiden produceren. Aan het einde van de wei zagen we dat het prikkeldraad hier hoger was, dus waren we blij. Later ben ik terug gegaan naar dat hek en constateerde dat het zeker 1,65 m hoog was. De hengst nam een aanloopje en sprong ook over dit hek heen. Wij waren allemaal verbaasd. Verder lopen had geen zin. We bleven als groep stilstaan. David ging de wei in en een Spanjaard paradeerde langs het hek om de hengst niet de kans te geven hier over het hek te springen. De eigenaar werd gebeld en de politie. Het duurde en duurde. Na een half uur, toen er nog geen hulp was komen opdagen, adviseerde Hans om onze redders in de nood Ruud en Constant te bellen en te vragen met de paardenwagen hierheen te komen. Aldus geschiedde. Zij kwamen na een half uur te hulp. David bleef staan en Anne met de drie kinderen en andere dieren gingen verder de weg af. De hengst was niet in hen geïnteresseerd. Jan en Karel hebben we snel in de paardenwagen gezet…….hèhè !! Wij bleven bij David staan. Hij wilde zijn familie flink wat voorsprong geven en gaf aan dat hij wilde wachten totdat de hengst te pakken was genomen om opgesloten te worden. Als wij weg zijn, gaf hij aan, en breekt uit dan kan hij tot heel ver ons spoor volgen en dat risico wilde hij niet nemen. Maar de hengst was erg ongeduldig en waagde opnieuw een sprong uit stand en met succes. Maar dit hek was iets hoger dan het vorige en bleef in de sprong met zijn achterlijf in de prikkeldraad hangen. David zette zijn paard aan maakte in vol galop over de straat dat hij wegkwam. De hengst hing en het leek erop dat hij steeds vaster kwam te zitten. Maar plots was hij los en zette de achtervolging in een hoog tempo. Wij konden het helemaal volgen en zagen dat de snelheid van onze aanvaller steeds langzamer werd. David is, zo bleek later in vol galop, achtervolgt door die eikel langs zijn familie geraasd. Toen wij later Anne en de kinderen passeerden maakten we nog een praatje. Verderop was David in stap voorbij gekomen met de hengst al sukkelend achter hem aan…….waarschijnlijk veel bloed verloren en aardig verzwakt. Tis me een verhaal. We hebben het er zowat de hele avond over gehad. Je begrijpt dat er geen tijd en aandacht was voor het maken van foto’s. Ik heb er slechts één…

 

Heer de Deheso de Fresnedd heet ons welkom

De dag van het hengstengedoe kwamen aan bij een prachtige Hacienda waar we echt welkom waren. Na een spannende dag en ook mooie tocht, waarop we 29,8 km hadden afgelegd, was een rustige omgeving wel heel erg welkom. We reden van Valverde naar Avila. De oude baas, liet ons al zijn bezit zijn, we hebben ervan genoten en vertellen dat ie kon, alleen we begrepen er weinig van alles in het Spaans.

 

De Kwartjes: Constant en Ruud

Het vak van Kwartiermaker is heel erg leuk, maar soms ook wel pittig. Tis niet altijd even gemakkelijk een nieuwe locatie te vinden. De kwartjes van deze week Constant en Ruud, hebben vreselijk hun best gedaan iets voor elkaar te krijgen, maar we hebben drie nachten achter elkaar in de vrije natuur gestaan. Om eerlijk te zijn is dat ook vreselijk leuk. Zonder stroom kom je ook gewoon ver zat. Twee keer kwamen we op een camping terecht en dat is wel lekker, zeker als er een douche is met warm water en een normaal toilet zonder al die grassprieten en steekplantjes aan je kont. De kwartiermakers hebben een aardig flinke opdracht en steeds opnieuw een dag vol bezigheden. Als ze slim zijn en dat zijn ze altijd dan voldoen ze snel aan de opdrachten en hebben de rest van de dag ruimte om leuke dingen te doen !!! Overigens Constant miste op een haar na in de huurauto een vlieg op de voorruit wat tot gevolg had dat er een pracht van een spinnenweb ontstond, hij is en blijft gek op dieren.

 

Mombeltran als start, Candeleda als finish

Eerst even afscheid nemen van de camping mensen van Bonita zwaaide ons uit. We reden in ruim 7 uur onze dagtocht van 35,8 km. Er zaten flinke hoogteverschillen met vette stijgingspercentages in deze dag. Het eerste stuk was prachtig, maar de laatste 15 km konden we alleen maar langs de weg, dus van de 7^de etappe was dit toch echt wel de minste dag. De hengst van de vorige rit speelde mij nog wel parten. Nadat we een dorp waren gepasseerd, hoorde ik ergens achter een haag een heel bekend geluid dat zeker zo klonk als dat van onze grote “vriend”. Na de haag stonden we oog in oog met het dier. Ik kreeg er aardig de kriebels van, zeker toen hij maar bleef hinniken en langs de draad lopen. Gelukkig bleef meneer binnen. Maar ik heb zeker nog een half uur achterom gekeken of we toch niet bezoek zouden krijgen.

Onderweg kwamen we alle tekenen van het subtropisch klimaat tegen en dat wil zeggen dat de temperatuur aardig is opgelopen inmiddels. Overdag tussen de 30 en 35 graden !!!

 

De laatste dag van de 7^de etappe. We rijden van Candeleda naar Las Ventas de San Julian

Rond de klok van 10en vertrekken we van A la Vera de Gredos, onder de Sierra Gredos. Een fijne plek die Ruud en Constant hadden weten te vinden. Rudolfo was een aardige man en van afrekenen wilde hij niets weten.  Weer een mooie tocht, kort maar krachtig. In bijna 3 uur rijden we in één ruk door en leggen 16,8 km af. We overbrugden aardig wat hoogteverschillen en genoten vreselijk van het prachtige landschappen met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. We rijden het stuwmerengebied binnen, veel water en weer heerlijk om langs te rijden. Voldaan komen Hans en ik aan op Camping Rosarito, een plek waar je alleen maar van kunt dromen. De wind uit het zuiden, een magnifieke boom om onder te staan en lekker veel groen gras voor Jan&Karel.

 

Op naar de 8^ste etappe

Zondagmiddag rijden Hans, Constant en Ruud naar Madrid, leveren hun huurautootje met webvoorruit in en vliegen naar Nederland. Tegen de avond arriveren Hans, Tom en Michiel voor de volgende etappe. Afgelopen week was weer heel leuk. Michiel is de zoon van Carla die deze week zou meerijden, maar helaas is haar vader een paar dagen na zijn 100^ste verjaardag overleden. We dragen deze etappe dan ook op aan Pa van Wely.

Tot slot, omdat het toch een avontuurlijke week was, extra veel filmpjes op YouTube: